Józef Hen – Nie boję się bezsennych nocy… z księgi drugiej

A ja czułem, że ściany wokół mnie się zakołysały. Coś niewysłowionego. Czułem to wtedy – tak samo jak czuję teraz, kiedy usiłuję to wyrazić – że rodzaj tego szczęścia, tej rozpierającej, zatykającej dech radości, jest nie do opisania. Jako pisarz odczuwam bezsilność. Ale pamiętam to rozkołysanie w sobie jak powolny taniec ze ścianami. I pamiętam, że łączyło się z tym uczucie lęku – jakbym stanął nad przepaścią – za tę istotkę, którą powołaliśmy do życia – lęk przed pytaniami, które ona może nam zadać, radosny strach, coś metafizycznego. fragment