Judith Viorst – To, co musimy utracić

Miłość, złudzenia, zależności i niemożliwe do spełnienia oczekiwania, których każdy z nas musi się wyrzec, by móc wzrastać.

W książce Judith Viorst rozważa znane nam wszystkim doświadczenie różnorodnych strat, z którymi nieustannie musimy się zmierzyć, ponieważ nie sposób uciec przed faktami, z jakimi konfrontuje nas życie. Od początku istnienia jesteśmy poddawani konieczności przystosowania się do otaczającej nas rzeczywistości, która znacznie odbiega od naszych idealistycznych, dziecięcych wyobrażeń. W świadomości dziecka – jeśli tylko nie jest ono narażone na traumatyczne przeżycia – wyobrażenia o ludziach i łączących ich więziach oraz świecie i rządzących nim zasadach są zazwyczaj pogodne i nacechowane ufnością.

Ale – jak wiemy – ten bazowy kredyt zaufania ulega z czasem nadwątleniu. Przyczyniają się do tego zarówno postawy dorosłych, jak choćby niespójność między głoszonymi wobec potomstwa regułami postępowania, a ich realizacją w toku ich własnych, codziennych zachowań, a także przykre, często bolesne przeżycia w kontaktach ze światem zewnętrznym. Nikt nie jest przecież przygotowany na złośliwość rówieśników, zasłyszane przypadkiem deprecjonujące opinie na swój temat, sprzeniewierzenie powierzonej bliskiemu koledze tajemnicy, niesprawiedliwość ze strony wychowawców czy nauczycieli, itp. W miarę wzrastania i dojrzewania, wraz z nabywaniem nowych doświadczeń, podważamy kolejne złudzenia, ucząc się bardziej realistycznego podejścia do wielu życiowych zagadnień.

Jak trafnie ujmuje to Judith Viorst – „doświadczamy straty, gdy opuszczamy kogoś lub gdy ktoś nas opuszcza, gdy zmieniamy się, gdy rezygnujemy z czegoś, gdy idziemy dalej, zostawiając coś za sobą. Nasze straty obejmują nie tylko rozłąkę i odejście od tych, których kochamy, lecz także świadomą i nieświadomą utratę romantycznych marzeń, niemożliwych do spełnienia oczekiwań, złudzeń dotyczących własnej wolności i władzy, iluzji bezpieczeństwa, a także utratę własnego, dawniejszego „ja”, które sądziło, że zawsze pozostanie bez choćby jednej zmarszczki, odporne na wszelkie ciosy i nieśmiertelne”.

A równocześnie – mimo buntu i cierpienia nieodłącznie towarzyszących każdemu z tych przeżyć – uświadomienie sobie, w jaki sposób nasza odpowiedź na doznaną stratę kształtuje nasze dalsze życie – oznacza także szansę osobowego wzrostu, co zawsze znamionuje nowy etap życia.   źródło opisu: http://www.psychologia.net.pl/artykul.php?level=221 źródło okładki: http://tezeusz.pl/98749,viorst-judith-to-co-musimy-utracic.html