Julio Cortázar – Nikt, byle kto

Cortázar pisze „takes”. Wciąż krąży w tych samych rejonach, bada te same strefy ludzkiej egzystencji, wciąż powraca do tych samych labiryntów – zamkniętych struktur, gdzie w lepkiej atmosferze snu, niepokoju, trwogi, nieuzasadnionej wrogości poruszają się bezwolnie, czy też raczej wbrew woli, jego bohaterowie. Konstruuje swoje zaskoczenia, sprawdza różne warianty gry, której schemat jest w większości wypadków ten sam: wtargnięcie absurdu w zwykłą, codzienną rzeczywistość. Bo choć trafiają mu się opowiadania realistyczne – w tym tomie jest ich ponad trzy czwarte – to jednak fantastyka, absurd sytuacyjny, mniej lub bardziej krzywe zwierciadło rzeczywistości dominują jak dotąd w jego prozie. A ponadto realizm Cortázara wydaje się na ogół dosyć wątpliwym realizmem. Prawie zawsze zawiera jakiś element niecodzienności, odmienności, nasyca go klimat niepokoju czy wręcz grozy, nasuwając podejrzenia jakichś niedopowiedzeń ukrywających jego drugą stronę. (…). Cortázar nie usiłuje nikogo nawracać. Sam zresztą nie jest pewien, jak wygląda i czy istnieje jakiś rewers naszej rzeczywistości. Pragnie tylko zbudzić nas z letargu, zaszczepić niepokój, nieufność wobec wszelkich prawd zbadanych i wyjaśnionych raz na zawsze.