Julio Cortázar – Opowiadania o Łukaszu

Ostatnia książka Cortázara zaskakuje – jak zwykle – swoją innością. „Opowiadania o Łukaszu” (Un tal Lucas, 1979) często nie są opowiadaniami sensu stricto – czasem to będzie tylko jedno zdanie, kiedy indziej dość długi i zawiły monolog; w nastroju zaś – błazeńska szarża czy wręcz przeciwnie, zaskakujące powagą i szczerością zwierzenie. Jedno zwraca uwagę: jest to książka w dużej mierze retrospektywna. Chyba po raz pierwszy Cortázar tak wyraźnie przywołuje przeszłość. I rzecz druga: bardzo osobiste są te opowiadania. W „Posłowiu” Zofia Chądzyńska pisze m.in.: „(…) w tej odrobinę kokieteryjnej formie zwraca się ku nam, swym bliźnim, swym braciom, jak i on pełnym słabości, jak i on pełnym śmieszności, jak i on pasjonującym się w tej samej mierze rzeczami poważnymi co głupstwami, jak i on pełnym nieszkodliwych (i szkodliwych) manii, hodującym koty, nie znoszącym początków tygodnia, czującym ściśnięcie serca w wielkich obcych miastach. Gada z nami, rozśmiesza nas, irytuje, co jakiś czas rzucając nam beztrosko strzęp prawdziwej literatury. I znowu się zwierza: Taki jestem. Tym się pasjonuję. W to wierzę. Z tego kpię. To kocham. Tego unikam, a tego się boję. Taki jestem (…)”.   źródło opisu: Wydawnictwo Literackie, 1982 źródło okładki: http://www.antykwariat.waw.pl