Juliusz Strachota – Cień pod blokiem Mirona Białoszewskiego

Ta proza to piękna neuroza. Najmniejsza ojczyzna niskich wieżowców. Paweł Dunin-Wąsowicz zawsze oglądałem go z okien podstawówki. W pewnym momencie stał się dla mnie miejscem totalnie magicznym. Białoszewski już dawno nie żył, ale dalej istniał blok bohater. Strasznie trudno było się do niego dostać, bo były już wtedy domofony, pozamykane klatki. Musiałem się dogadać z dozorcą, który oczywiście pamiętał Białoszewskiego, mówił, że to był świr, który miał okna zamalowane na czarno… Wpuszczał mnie do środka, a ja przechadzałem się korytarzem na jedenastym piętrze, który łączył wszystkie klatki, czytałem Białoszewskiego i wyglądałem przez okno, tak jak on sobie wyglądał. Juliusz Strachota