Juliusz Verne – Czarne Indie

Pierwszy, skrócony przekład powieści pojawił się na łamach dwóch czasopism – „Przyjaciel Dzieci” i „Korespondent Płocki” w tłumaczeniu Joanny Belejowskiej w 1877 r., a pierwsze wydanie książkowe ukazało się w 1895 r.
Książka pojawiała się pod tytułami: Czarne Indye, Indye Czarne, Czarne Indje.

„Czarnymi Indiami” w XIX wieku nazywano tereny w Szkocji, na których wydobywano węgiel kamienny. Kopalnie te świetnie prosperowały, przynosząc ogromne zyski. Akcja powieści toczy się w jednym z miast, które takie kopalnię posiada – Aberfoyle. Pewnego dnia zasoby węgla jednak się wyczerpują, z czym nie może pogodzić się stary nadsztygar – Simon Ford, który mieszka z rodziną pod ziemią w kopalnianej grocie. Przez kilka lat, wraz z synem Harrym przemierza opuszczone korytarze kopalni i opukuje każdą skałę wierząc, że w końcu odnajdzie nowe złoża węgla. Kiedy wydało się mu, że jest bliski celu, zaprosił do Aberfoyle dawnego kierownika technicznego tej kopalni – Jamesa Starra.
Od przyjazdu inżyniera Starra, w miasteczku zaczynają się dziać dziwne rzeczy, jakby ktoś za wszelką cenę chciał przeszkodzić tej wizycie. Kiedy okazuje się, że Simon Ford miał rację i kopalnia znowu ruszyła pełną parą, tajemniczy wróg wyrządzał górnikom coraz więcej szkód. Po jakimś czasie tajemnica kopami zaczyna się wyjaśniać.   źródło opisu: http://encyklopediafantastyki.pl/index.php?title=Czarne_Indie źródło okładki: http://encyklopediafantastyki.pl/index.php?title=Czarne_Indie