Justyna Nowotniak – Etnografia wizualna w badaniach i praktyce pedagogicznej

Intencją Autora było wskazanie potencjału etnografii wizualnej, w mniejszym stopniu zaś ewentualnych pułapek metodologicznych czyhających na badacza sięgającego po materiały wizualne, choć i o tym uważny Czytelnik znajdzie niejedną uwagę. Ograniczyłam krytyczne komentarze w przekonaniu, że niewiele jest w Polsce prób wykorzystywania badań etnograficznych w naukach o wychowaniu, a krytyczne uwagi raczej uprawomocnią model badania kultury szkoły zza biurka, niż zachęcą do ich weryfikacji.
Opisane w tej pracy projekty badawcze mogą się stać pomocne w odpowiedzi na pytanie, kiedy wykorzystywać etnografię wizualną. Mam też nadzieję, że pozwolą lepiej zrozumieć procedury gromadzenia danych i ich opracowywania, przyczyniając się do podniesienia popularności badań etnograficznych wśród pedagogów. Materiał zawarty w publikacji ma charakter poglądowy i nie stanowi uniwersalnego modelu badań.

Książka składa się z dwóch części: pierwsza podkreśla wykorzystanie etnografii wizualnej w projektach badawczych, druga kieruje uwagę Czytelnika w stronę praktyki pedagogicznej.

Pierwszy rozdział to charakterystyka badań etnograficznych, jej znaczenia w naukach o wychowaniu, rozpoczynająca się od ogólnych ustaleń terminologicznych, odnoszących się także do problemu wizualności i statusu obrazu, uprawomocnionego przez etnografię wizualną.
W rozdziale drugim opisano szczegółowo model badań wykorzystany przy eksploracji ukrytych programów, przygotowano grunt do przedstawienia technik fotograficznych oraz zagadnień związanych z interpretacją materiału wizualnego. Przedstawione badanie ukrytych programów polega na analizie wizualnych tekstów kultury, nade wszystko zaś praktyk kulturowych, strategii i działań komunikacyjnych, mechanizmów społecznych tabuizujących widzenie.
Kilka słów poświęcono również fenomenowi tworzenia albumów szkolnych, swoistych prezentacji podlegających permanentnym zmianom, uprawomocniających aktualnie obowiązujące wizje szkolnych kultur. Idealizacje, na potrzeby których dokonywana jest rekonstrukcja zbiorów, same w sobie stają się punktem odniesienia dla członków szkolnych społeczności, by przy ich pomocy mogli tworzyć i umacniać grupową tożsamość.
W rozdziale trzecim autorzy fotografii przenoszą Czytelnika w obszar refleksji dotyczących dyskursu wiedzy – władzy Michela Foucaulta w „zwizualizowanym” świecie szkoły.
Pierwszą część zamyka próba zobrazowania społecznego świata pokoju nauczycielskiego. Wyeksponowano tutaj pracę nad esejem fotograficznym pedagogów. Materiał empiryczny poddany analizie ma również postać fotodokumentów przestrzeni edukacyjnej przygotowanych przez nauczycieli.
Druga część książki jest wykładnią mojego przekonania, że badanie jakościowe to nie tylko i nie przede wszystkim wybór takich czy innych technik badawczych, lecz określona filozofia badania naukowego w naukach społecznych.
Pierwszy rozdział drugiej części książki został poświęcony fotoewaluacji w przekonaniu, że fotografowanie i pokazywanie szkolnej rzeczywistości może wiele zmienić w położeniu uczniów i nauczycieli. Decydentom oświatowym wielokrotnie należy te problemy „nie tylko uzmysłowić, ale i pokazać”.
W rozdziale drugim opisałam badania zrealizowane wspólnie ze studentami. Starałam się znaleźć odpowiedź na pytanie: jak poradzić sobie z nauczaniem metodologii badań społecznych w kontekście jej etycznych aspektów? Uwypukliłam tu znaczenie etnografii wizualnej, mającej ogromne możliwości oddziaływania na wyobraźnię studenta, z którą to „porządna” i obrosła w tradycję oralną dydaktyka akademicka radzi sobie dość słabo. Przy okazji omawiania współpracy ze studentami naświetliłam problem danych wrażliwych pozyskiwanych w badaniach etnograficznych.
W ostatnim rozdziale monografii, stanowiącym zarazem zakończenie, starałam się wyeksponować wszystkie możliwości etnografii wizualnej, świadomie narażając się na zarzut zaniechania krytycznego oglądu tej metody.   źródło opisu: http://impulsoficyna.com.pl źródło okładki: http://impulsoficyna.com.pl