Karolina Kusek – Moje Krajobrazy

Wiersze z tomiku ,,Moje Krajobrazy” mają swoisty urok i nastrój, który wynika przede wszystkim z ich osobistego charakteru, bezpośredniego i ciepłego stosunku do odbiorcy. Odbiorcą jest nie byle kto: wnuki, a poetka zaś występuje w roli babci. O wielce ważnej roli babci w naszej kulturze świadczą typowo polskie obrazy i rzezby, ktore przenikają w wielu aspektach kulturowych. K. Kusek nawiązuje do tych pięknych tradycji. Swoim wierszom autorka nadaje taki właśnie ,,babciowy” charakter: pisze o radości z obcowaniem z wnuczętami, zwraca się do nich bezpośrednio z uśmiechem pokazuje piękno świata.

Niezapominajka (Pamięci poetki Marianny Bocian)
Wpisz mi się kwiatku do tego wiersza.
Wpisz atramentem niebieskim.
A w miejscu kropki
strząśnij mi listka…
deszczową łezkę.

I wmaluj jeszcze pędzlem łodyżki
płatki z lśniącego atlasu…
w pamięci wiersza,
wszak nie przekwitniesz
tak jak w tych łąkach czasu.

———————-

Moje granie
W chórze skrzydlaków,
w świerszczów kapeli-
gram na skrzypeczkach języka.
Nutę za nutą
z duszy wybieram
z pełnym rozmachem smyka.

A słuchaczy mam jak okiem sięgnąć.
Lecz ten i ów już
– widzę – jak ziewa.
Bo tacy senni są oni wszyscy.
A ja swą grą ich serc nie rozgrzewam.

Dodaję więc żaru melodii.
Roziskrzam struny ze stali…
A gdy w płomieniach stanęły skrzypeczki
– wszyscy już spali.

Słuchali mnie tylko ci z rzędów ostatnich,
zauroczeni melodią pola:
wiatrach bez skrzydeł,
strach na wpół głuchy
i z zębem spróchniałym topola.   źródło opisu: fragment Posłowia – Grzegorz Leszczyński źródło okładki: opracowanie graficzne: Katarzyna Kołodziej