Karolina Kusek – Z babcią za rękę. Con abuela de la mano

Obznajomiony z poezją polski czytelnik dostrzeże w tomiku ,,Z babcią za rękę” coś nowego, odkrywczego a jednocześnie jakby znajomego. Wiersze z tego tomiku wpisują się bowiem w tradycję poezji rodzinnej, zapoczątkowanej słynnymi Trenami Jana z Czarnolasu i kontynuowanej w naszym, stuleciu chociażby przez Juliana Ejsmonda ( patrząc na moich synków) czy Juliana Przybosia ( wiersze dla Uty) . Nigdy wszelako jako przeciwwaga dla liryki ,,ojcowskiej” nie powstała u nas liryka ,,matczyna’ chociaż matka, jako temat, niejednokrotnie powracała w twórczości najwybitniejszych poetów. Z kolei pisanie wierszy dla wnucząt , wydreptywanie wraz z nimi ścieżek przez ogród poezji, to wynalazek naszej epoki. Tomik Karoliny Kusek jest wędrówką z babcią za rękę i zwrócenie uwagi wnucząt na piękno przyrody, uwrażliwiając ich na zapach, cierpienie, miłość, przemijanie.

Książka została przetłumaczona na wiele języków, w tym: angielski, francuski, hiszpański,rosyjki, czeski, ukraiński i in.

Wiersze z tomiku są dostępne na stronie: www.karolinakusek.pl
Wnuczko, wiosenko moja…
Wnuczko, wiosenko moja,
a jaka to pora roku nastanie
po mojej zimie?
Czy będzie miała zieloną suknię
i długi warkocz z wierzbiny?

Bo nie dowidzam jej w kalendarzu.
Oczy mi zaszły mgiełką.

Wnuczku, poranku ty, mój,
a jaka to pora doby nastanie
po mojej nocy?
Czy będzie miała skowroni głosik
i bławatkowe oczy?

Bo nie dowidzam jej na zegarze.
W binoklach pękło mi szkiełko.

I czy te obie pory mieć będą
dziecięcy uśmiech w twarzach?
I czy w nich będą kwitnące łąki
dla szczerbatego Pegaza?

———————————-

Do wnuka
Nie zwijaj dłoni w pusty rulonik,
nie zwijaj, wnuku.
Otwórz je szeroko dla ludzi,
bo dawanie jest wielką sztuką.

Uwierz mi, proszę, na słowo,
że to wszystko co na nich położysz,
na pięcioliniach twych palców nutami
w radosną pieśń się ułoży   źródło opisu: fragment POSŁOWIA: Ryszard Waksmund