Katarzyna Gutkowska – Intertekst, historia i (auto)ironia. Szkice o twórczości Tadeusza Różewicza

Różewicz-sceptyk, Różewicz-metafizyk à rebours, Różewicz kurczowo trzymający się tradycji i z tradycją, po Adornowsku, zrywający, Różewicz krotochwilny i Różewicz „poeta emeritus”, przemawiający z pozycji mędrca podważającego każde nadpsute miałkością słowo – to obraz, który wyłania się z poetyckich, często hybrydycznych tekstów publikowanych przezeń od roku 1990 po drugą połowę pierwszego dziesięciolecia XXI wieku.
To im głównie poświęca się uwagę w książce, stanowiącej zbiór szkiców łączących interpretacyjno-analityczne rozważania na temat poszczególnych utworów z próbą określenia specyfiki Różewiczowskiej gry w nawiązanie i w ocenianie modi operandi otaczającego go świata. To również refleksja na temat stosunku poety do najważniejszych kategorii humanistyki: podmiotowości i poetyckiego „ja”, historii i wagi doświadczenia, przystawalności poetyckiego słowa do materii życia, ironii i – jakże częstej u poety – autoironii, tożsamości budowanej na pamięci i refleksyjnym odbiorze rzeczywistości w jej najpoważniejszych, a czasami i najbardziej trywialnych przejawach, a także do słów obcych włączanych w poetycką tkankę jego własnych utworów.   źródło opisu: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2012