Kazimierz Bartoszyński – O polskich prozach powieściowych – słynnych i nieco zapomnianych

Ujęcie zestawiające prozę dawną z powieściami współczesnymi lub szukające wyjścia poza w zdefiniowany wzorzec klasyczny spina szkice Kazimierza Bartoszyńskiego mocną klamrą. Nadaje też całej pracy perspektywę, której próżno szukać w jakimkolwiek innym autorskim ujęciu. Wykorzystując imponującą erudycję i odwołując się do najlepszych tradycji dyskursu strukturalistycznego, Kazimierz Bartoszyński pisze o gatunku powieściowym, jak nikt poza nim. Praca jego wypełnia poważną lukę w badaniach nad narracją które przemieściły się w stronę ujęć antropologicznych, zarzucając refleksję genologiczną i gubiąc z pola widzenia gatunek jako swego rodzaju „całość”. Mimo iż niektóre szkice zostały napisane wiele lat temu, niczego nie straciły ze swojej aktualności. Przeciwnie, brzmią dziś nadzwyczaj świeżo i odkrywczo, ponieważ odnawiają (wraz i z całym instrumentarium oraz ścisłością wywodu, precyzją ujęcia, ustaleniami metakrytycznymi) słabo dziś obecny, a w jakiejś mierze podstawowy dla badań nad literaturą nurt strukturalistyczny rozumiany nieortodoksyjnie, powiązany z refleksją hermeneutyczną i ustaleniami późniejszymi.(z recenzji wydawniczej prof. Grażyny Borkowskiej)   źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras