Kazimierz Krukowski – Moja Warszawka

„Któż nie zna Lopka? Lopek i kropka” – taki refren powtarzała rozbawiona
Warszawa lat 20 i 30. XX wieku, mając na myśli doskonałego komika,
świetnego aktora i, jak się okazuje, również wspaniałego narratora,
Kazimierza Krukowskiego (1901-84).

W pamięci miłośników kabaretu i filmu (w tej właśnie kolejności)
pozostał „Lopek” jako odtwórca przezabawnych piosenek satyrycznych
wyśmiewających otaczającą go rzeczywistość, ale głównie jako doskonały
odtwórca skeczów typu „szmonces” – ubrany w mizerne brązowe paletko w
czarną kratę i zniszczony melonik na głowie latami bawił tłumy
spragnionych śmiechu ludzi. Po wojnie, po powrocie z emigracji, wrócił
na scenę, ale zaczął też pisać wspomnienia. I tak, w 1957 roku Filmowa
Agencja Wydawnicza wydała jego Moją Warszawkę z uroczymi rysunkami Eryka
Lipińskiego.

Na niewielu ponad 100 stronach Krukowski pozwala tam czytelnikom
zanurzyć się w atmosferę Warszawy przedwojennych czasów, poznać klimat
tamtych lat, świat teatru, kabaretu i kina. A ma o czym pisać i…
potrafi pisać. Z kart Warszawki spoglądają na nas minione gwiazdy:
zwiewna Loda Halama z siostrami, przecudna i przedwcześnie zmarła Zula
Pogorzelska, charyzmatyczna Ordonka, niepowtarzalny konferansjer i
twórca teatrzyku „Qui Pro Quo” Fryderyk Jarossy, świetni aktorzy: Adolf
Dymsza, Ludwik Solski, Michał Znicz i wielu, wielu innych, o których
Krukowski opowiada z ogromnym ciepłem i swadą. Warszawka to też
nostalgiczna podróż po samej stolicy, po jej kawiarniach, eleganckich
restauracjach i… spelunkach. To taka mała, ale jakże ciepła pigułka
przedwojennej Warszawy.

Po latach przypominamy czytelnikom tę niezwykłą książkę, licząc, że
dzięki niej poznają zapominany powoli kawałek historii naszej stolicy.
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras