Krzysztof Karasek – Wiatrołomy

Jest tu cały Karasek, ze swoim charakterystycznym stylem polegającym na kompulsywnym zgęszczaniu obrazów, ze swoimi tropami śledzenia istnienia z rozmachem i osobiście, jakby się trochę nie dowierzało innym świadkom – i jest w tym zbiorze coś, co wystaje ponad Karaska, coś transpersonalnie (ponadosobowo, nadcżłowieczo?) nawiązującego kontakt z innymi formami bytu. Wyższymi? (fragment recenzji Jarosława Markiewicza).   źródło opisu: Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, 2011 źródło okładki: www.topos.com.pl