Krzysztof Kwiatkowski – Mistrz dźwięku i ciszy. Luigi Nono

Luigi Nono (1924-1990) był jedną z najważniejszych postaci powojennej
muzycznej awangardy i zarazem artystą o radykalnie lewicowych poglądach,
pragnącym swą twórczością służyć sprawie rewolucji. Opowiadał się po
stronie państw realnego socjalizmu, jednak całkowicie odrzucał płynące z
nich estetyczne dyrektywy – jego zdaniem prawdziwie rewolucyjna sztuka
winna sięgać po najbardziej zaawansowane rozwiązania techniczne i
formalne. Za godny kontynuacji artystyczny wzór uważał nie muzykę
„ludową w formie i socjalistyczną w treści”, lecz awangardowy teatr
rosyjski okresu po rewolucji (Meyerhold, Majakowski).

W ostatnich latach życia Nono całkowicie porzucił koncepcję muzyki
agitacyjnej o „plakatowym” charakterze i zwrócił się w stronę
problematyki uwzględniającą perspektywę historyczną i egzystencjalną.
Jego ostatnie utwory są wyrazem chęci wzmożenia intensywności percepcji
dźwiękowego przekazu, rozwinięcia tłumionej umiejętności słuchania i
koncentracji. Przezwyciężenie powierzchownego oglądu rzeczywistości,
„sakralne tęsknoty” w dziele kompozytora-marksisty to elementy
współtworzące niepowtarzalną aurę jego muzyki, twórczości która stała
się przedmiotem kultu nieustannie przyciągającego nowych wyznawców.
  źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras