Krzysztof Matuszewski – Georges Bataille – inwokacje zatraty

U Bataille`a człowiek pozbawiony jest złudzeń. Poszukuje on jednak stanów zachwycenia w świecie, który choć nieredukowalnie immanentny, jest sferą przejawiania się świętości. Idealistycznej tradycji Zachodu – z racjonalistyczną preferencją do głowy, hierarchią, ascetyczną dyscypliną, a w końcu zbawieniem – przeciwstawia Bataille egzystencjalną realność akefaliczną manifestującą się jako suwerenność, która oznacza, że niczego się nie podporządkowuje i niczemu nie jest się podporządkowanym.

Świadomy własnych granic i zarazem dążący do ich przekroczenia, człowiek nie aprobuje nigdy statusu izolowanego bytu, jaki narzuca mu kultura, i z dusznego świata użyteczności zwraca się nostalgicznie ku niemożliwemu. Co oznacza, że w swych najbardziej dyskretnych intencjach, nie godzi się on istnieć jak rzecz, poza komunikacją, która znosi partykularyzmy, przeciwstawiając się pragmatycznym redukcjom i identycznościowym schematom.   źródło opisu: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego 2006 źródło okładki: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego 2006