Krzysztof Petek – Gra w trzy karty

„Aż pociemniało mu w oczach.
Zmrożony, śliski chodnik zachwiał się i skoczył w stronę twarzy. Jednocześnie gdzieś w górę uciekły neony i uliczne latarnie, słabo oświetlające okolice poczty. Jeszcze przez chwilę widział mrugający zielony napis: POCZTA, ale po chwili stracił z oczu i to. Gdzie moi ludzie? – przeszło mu przez głowę, ale nie miał czasu rozejrzeć się za nimi. Poczuł jeszcze tylko, że czyjeś mocne dłonie łapią go w chwili, kiedy twarz nieuchronnie zbliżała się do grudy stwardniałego śniegu tuż pod aparatem telefonicznym. Chciał się podeprzeć, odwrócić, dowiedzieć, kto i dlaczego uderzył go w głowę, ale cały świat rozmył się jak widokówka oglądana przez brudne okulary. A potem stała się ciemność (…)”