Lawrence Durrell – Kwinks, albo opowieść rozpruwacza

W ostatniej odsłonie „Kwintetu awiniońskiego” – literackiego kwinkunksa – postacie znane z poprzednich tomów zjeżdżają do powojennego Awinionu. Obolała Francja podnosi się po narodowej katastrofie. Wypełnia się wróżba: lord Galen, książę Hassad i ich wspólnicy znajdują się o krok od odkrycia bajecznych skarbów zakonu templariuszy. Sednem tajemnicy okazuje się właśnie kwinkunks, pięcioelementowy układ – według legend siedlisko boskiej mocy. Jak pięć części „Kwintetu…” objaśnia całą rzeczywistość, tak pięć pieczar zazdrośnie kryje rozwiązanie wielowiekowej zagadki. Czy wysiłki pójdą na marne, bo jaskinie zaminowali austriaccy saperzy?

W nowych czasach wciąż pobrzmiewają złowrogie echa hitlerowskiej okupacji – oślepły generał von Esslin ma stanąć przed trybunałem jako zbrodniarz wojenny, a podwójny agent Smirgel wyjawia Constance straszliwy sekret dotyczący jej rodzeństwa, Livii i Hilary’ego. Sparaliżowany Blanford, obmyślający powieść godną nowej epoki, odzyskuje siły witalne i wenę pisarską, a w świecie splątanych wątków miłosnych z wolna zapanowuje ład. Kulminacją Durrellowskiego cyklu – i popisem literackiego kunsztu autora – jest huczna uroczystość Cyganów na cześć ich patronki, świętej Sary, zwiastująca wkroczenie poszukiwaczy skarbów do pieczar. Na tle rozświetlonego rzymskiego akweduktu, przy akompaniamencie porywającej muzyki, przewija się barwny korowód postaci z wszystkich części i wątków pięcioksięgu.   źródło opisu: [Oficyna Literacka Noir sur Blanc, 2003]