Magdalena Joanna Wojciechowska – nieskończoność M.YŚLI

fragment z książki:
proszę Cię, nie kochaj swojego wyobrażenia o mnie i nie lep mnie na jego podobieństwo, bo nie, nie jestem z gliny. mnie kochaj, mnie prawdziwą, pełną błędów… a jeśli potrzebujesz miłości z porcelany, to takiej miłości ja dać Ci nie potrafię… bo taka miłość kruszy mi się w dłoniach, a moje życie to nie muzeum. mam swoje orbity, swoje nieba i piekła, a w klatkach umieram. i tak bardzo wiem, że potrafię ranić… słowami, milczeniem. bo w kolorze różowym to ja mogę mieć co najwyżej bluzkę, a słowa i milczenie zawsze muszą być dla mnie prawdzie. lecz jeśli pokocham, to już najbardziej, to do granic kosmosu, które wiem, że przecież wtedy właśnie nie istnieją…
~ kawa czarna, gorzka