Magdalena Zarębska – Życie teoretycznie

„Sabina, zdominowana przez rodziców rehabilitantka, podejmuje pracę w luksusowym domu starości. Szybko okazuje się, że nie radzi sobie z podstawowymi obowiązkami, chociaż za wszelką cenę chce udowodnić, że jest idealnym pracownikiem. Rzeczywistość okazuje się odległa od jej wyobrażeń, wciąż ją zaskakuje. Jest rozdarta między oczekiwaniami rodziców a lojalnością wobec pacjentów. Chciałaby zadowolić wszystkich, zapominając o własnych potrzebach i własnym życiu.” -> to z okładki. Moje własna zdanie? Hmm… To dziwna powieść. Bohaterka od początku wydawała się niesympatyczna, pozbawiona własnego zdania. Podobnie jej rodzice – drobnomieszczańscy, egoistyczni. To, co najbardziej mi się podobało, to opis domu starości odbiegającego od standardowych o nim wyobrażeń. To najciekawsze, co znalazłam w tej smutnej, acz wciągającej pozycji.