Manuel Puig – Przeklęte tango

„Przeklęte tango” jest tylko pozornie „powieścią lat 30-tych” – w rzeczywistości jest to jeden z aktów oskarżenia przeciwko tej właśnie „masowej” kulturze, gdzie autentyczne przeżycia artystyczne jakże często zastępowane są różnego rodzaju demagogią. Fakt, że właściwym bohaterem i „oskarżonym” tej powieści jest tango – w Argentynie, jeśli nie przedmiot najwyższego kultu, to w każdym razie głębokiego i żywego sentymentu – nadaje książce szczególnie prowokacyjny charakter. Przeniesienie akcji w lata 30-te zaledwie maskuje ten właśnie prowokatorski charakter. Bo jeśli, demaskowany w dwóch pozostałych powieściach, problem „cywilizacji filmowej” może być sprawą jakiegokolwiek społeczeństwa – to tango, rzecz jasna, jest tylko, wyłącznie, argentyńskie. I powieść Manuela Puiga spotkała się w Argentynie z olbrzymim powodzeniem…

Historia umierającego w młodym wieku na gruźlicę prowincjonalnego „Don Juana”, wokół którego kłębi się burza namiętności, uczuć, żalów i zazdrości – jest jakby żywcem wzięta z jakiejś, przed laty nagranej, gramofonowej płyty. Fragmenty dawnych tang, rozpoczynające każdy rozdział, synkopują jakby historie poszczególnych bohaterów… Ten rodzaj pastiszu „powieści-serialu” (?) jest dziełem autentycznej sztuki pisarskiej – śmiałej, nowatorskiej i dojrzałej. Autor z mistrzostwem operuje różnymi stylami, zmieniającymi się w zależności od typu i charakteru tekstów: listów, dzienników osobistych, fragmentów gazet lub policyjnych raportów… Równocześnie, podobnie jak i w pozostałych dwóch powieściach, uderza tu bogactwo językowe – implikowane też poprzez różnorodność postaci – co jest jedną z dziedzin poszukiwań pisarskich Manuela Puiga.   źródło opisu: Wydawnictwo Literackie, 1975 źródło okładki: www.antykwariat.waw.pl