Marek Nowakowski – Mój słownik PRL-u

„Aparat”, „Bezpieczniacy”, „Budka z piwem”, „Księża patrioci”, „Ogonek”, „Pociągi Przyjaźni” – oto parę spośród kilkudziesięciu „haseł” tego szczególnego słownika. Przypomina on o niektórych najbardziej charakterystycznych faktach i zjawiskach składających się na rzeczywistość PRL-u – tych złowrogich, tragicznych oraz tych groteskowych, absurdalnych. „Hasła” mają formę syntetycznych, parodystycznych opisów poszczególnych elementów owej ponurej rzeczywistości lub fabularnych obrazków i krótkich opowiadań. Źródłem ich komizmu, specyficznego czarnego humoru jest najczęściej to, co stanowiło jedną z najistotniejszych cech tamtych lat – ciągły rozziew między słowami głoszonymi przez władzę, partię, środki masowego przekazu, oraz oficjalnymi regułami a realną egzystencją społeczeństwa. „Bujna materia życia” – jak pisze Nowakowski – „nie pozwalała się ujarzmić bez reszty”.

[Alfa, 2002]