Marzena Matuszak – Zamykamy, ale ładne mogą zostać dłużej

Warszawa. Podekscytowana pietnastolatka wyglądająca na dwadzieścia pięć, spragniona operacji plastycznej piersi.
Golonka popijana coca-colą.
Papierosy mentolowe zajadane gumą do żucia.
Najtańsze leniwe a potem żołądkowa gorzka.
Wino pod pomnikiem i spacer po mogiłach.
Buty od Prady i zasikany autobus.
Suszi i wódka.
Kamienica ze śladami po kulach. Popękana mozaika układa się w kształt anioła bez twarzy. Lubię te miejsca – mówi T. – gdyby tylko nie ten smród z rur. Śmierdzi jakby całe podziemie się rozkładało.
W stolicy panują nieziemskie upały a Wisła już za chwilę wystąpi z brzegów. W tej scenerii rozgrywa się historia spotkania kobiety i mężczyzny. marzenia, strachy, strzępki rozmów, znaki na murach, opowieści przypadkowych przechodniów, rzeczywiste i absurdalne ujęcia z codziennego życia stolicy – to wszystko asystuje bohaterom w ich próbach usystematyzowania świata dookoła. Jak odnaleźć się w plątaninie znaków? Jak nie zgubić się w świecie wiecznych transmisji? Czy to czego dotykamy jest realne, a jeśli nie to dlaczego tak boli?   źródło opisu: Wydawnictwo Rytm, 2007 źródło okładki: http://www.wydawnictworytm.pl/index.php?s=karta&id=316