Michał Milczarek – Z martwych was wskrzesimy. Filozofia Nikołaja Fiodorowa

Czy śmierć jest stanem nieodwracalnym? Czy człowiek powinien godzić się ze śmiercią? Czy zdolny jest do wskrzeszenia umarłych? Pytania te zadał sobie niegdyś Nikołaj Fiodorow (1829-1903) – jeden z najoryginalniejszych rosyjskich myślicieli, wizjoner, twórca bodaj najbardziej maksymalistycznej koncepcji filozoficznej w dziejach, prekursor renesansu religijno-filozoficznego w Rosji.Odpowiedzią na nie stała się filozofia „wspólnego czynu”. Fiodorow był niezachwianie przekonany, że człowiek jest zdolny do wskrzeszenia wszystkich zmarłych przodków i definitywnego wykorzenienia śmierci z bytu. Jest to jego pierwszy i jedyny obowiązek. Czyn ów równałby się ontologicznemu przeobrażeniu oraz zbawieniu całości wszechświata. Wskrzeszenie umarłych to ludzka odpowiedź na zmartwychwstanie Chrystusa. To swoista interpretacja „złotej zasady” patrystyki: „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się bogiem”. To wreszcie postulat personalizmu doprowadzonego do ostatecznych granic -wyraz pragnienia wskrzeszenia do życia Innego.Niniejsza książka jest pierwszą polskojęzyczną monografią o tym nader oryginalnym, a przy tym słabo znanym myślicielu. Usiłuje ukazać zarazem wielowarstwowość i złożoność jego myśli, jak i spajającą wszystko ideę wskrzeszenia. Stara się zrekonstruować wewnętrzną logikę jego koncepcji, podejmuje się zadania jej systematyzacji. Jest próbą pokazania, że szalona i całkowicie nieprawdopodobna na pierwszy rzut oka koncepcja wcale szaloną nie jest.Michał Milczarek, (ur. 1981 r. w Szczecinie). Absolwent filozofii i filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim. Doktorant na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współautor przekładu (wraz z Cezarym Wodzińskim) Filozofii wspólnego czynu Fiodorowa na język polski. Dwukrotny stypendysta Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego w Moskwie. Publikował m.in. w „Kronosie”, „Gazecie Wyborczej” i rosyjskim periodyku „Litieraturowiedczeskij Żurnał”. Podróżnik. Odwiedził m.in. Pamir, Bajkonur, Czeczenię, Spitsbergen, Amazonię, Gwatemalę, Mali, Zimbabwe. Przejechał z północy na południe Saharę. Podróżował autostopem, zimą i latem, m.in. po Czukotce, Kamczatce, Koriacji, Kołymie, Jakucji, a także po poligonie atomowym pod Semipałatyńskiem w Kazachstanie.   źródło opisu: Matras