Michel Deguy – Temu, co się nie kończy. Tren

Temu, co się nie kończy. Tren Michela Deguy jest opłakiwaniem, odprawianiem żałoby i zarazem pytaniem, czym jest żałoba. Jest również filozoficznym poematem o umieraniu, a także próbą osobistej rekapitulacji całej twórczości tego pisarza, który mówi sam o sobie, że jest „poetą, którego szuka, by być”. Tren posiada wszystkie wady tekstu napisanego szybko, i można by powiedzieć, nie przez jednego autora – autorzy Trenu to poeta wysokiej klasy, ale także filozof, wciąż powracający do pytań o związki pomiędzy językiem i byciem, i także człowiek zraniony dogłębnie; głosy wszystkich trzech niekiedy się w książce łączą, niekiedy słychać je osobno.
Tren posiada wady – ale przede wszystkim zalety – tekstu, który raczej został „wydobyty” niż napisany, wydobyty na najwyższe zamówienie – sytuacji ostatecznej, którą była tu, poprzedzona długotrwałą agonią, śmierć żony.   źródło opisu: Z posłowia Macieja Niemca