Mikołaj Woronow – Chłopcy z Żelaznej Góry

Akcja powieści współczesnego radzieckiego prozaika Mikołaja Woronowa rozgrywa się w latach trzydziestych i czterdziestych w miasteczku na pograniczu Europy i Azji, miasteczku, które przeżywa właśnie przełom przemysłowy. Obraz zgromadzonej w tej uralskiej wieży Babel ludzkiej zbiorowości, kłębowiska charakterów, temperamentów i namiętności nie powstał w imaginacji pisarza. Wszystko tu jest autentyczne, prawdziwe, zwyczajne i niezwykłe* Tak niezwykłe, Jak zwykły jest każdy dzień dla malca, który trafia do miasteczka z małej wioski i ulega fascynacji.
Fascynują go nie zawsze zrozumiali dorośli i samo miasteczko, i dominujący nad miastem zakład przemysłowy, który w jego wyobraźni utożsamia się z nierealnym bajkowym światem. W miarę dorastania Sierioża uwierzy w jego realność, ale urok tajemniczej niezwykłości pozostanie.
Wyobraźnia dziecięca nie przysłania zresztą trudów codziennych głodnych dni, ich brzydoty i piękna, Ich beztroski i wojennej grozy.
Postaci zaludniające kartki tej uralskiej kroniki są z krwi I kości: żyją, nienawidzą, kochają. Autor umie zainteresować czytelnika ich losem, zaangażować go w ich przeżycia. „Chłopcy z Żelaznej Góry” to powieść epicka w prawdziwym znaczeniu tego słowa.   źródło opisu: czytelnik, 1974 źródło okładki: zdjęcie autorskie