Miłosz Biedrzycki – Dwa groszki

Druga książeczka ukazała się dlatego, że Piotr Lechowicz jechał pociągiem z Wrocławia, gdzie uczył się na prawnika, do Krakowa, gdzie był współwłaścicielem drukarni, i w pociągu spotkał jakąś rezolutną pannę, która oznajmiła mu, że Świetlicki się skończył i odtąd będzie liczył się Biedrzycki. Więc na skutek tego zaburzonego postrzegania rzeczywistości przez nieznaną rezolutną pannę zaczepił mnie na jakiejś imprezie, gdzie było ciemno i nawet dobrze go nie widziałem, i spytał, czy nie mam jakichś tomików do wydania. Piotrek razem z Arturem zwanym Indianinem mieli na spółkę wydawnictwo wydające foldery rur ocynkowanych dla Huty Sendzimira, a na boku ambitną literaturę faktu i zmyślenia. Symbolem wydawnictwa był facet z głową zebry wyglądającą na głowę konia, bo był sam czarny kontur i nie było widać pasków. Wydawnictwo „Zebra” było sympatycznym miejscem, gdzie różne osoby wpadały i robiły co chciały, a w pewnym momencie mieli tam nawet sprzedaż hurtową okularów słonecznych, kiedy Huta Sendzimira nie miała za bardzo pieniędzy na foldery rur ocynkowanych. Więc wpadłem tam i zwinnie omijając zwały okularów sam sobie zrobiłem skład do matryc na płyty, a Paweł Saramowicz zrobił śliczny projekt okładki, w którym błękit miał płynnie przechodzić w fiolet, jednakże w końcu przechodził paskami na skutek jakiejś pechowej kombinacji Corela, Postscriptu i nie wiem czego jeszcze. Tytuł tomiku jest „OO” (tak naprawdę nie litery „O”, tylko dwa okrągłe kółka koło siebie), a potocznie – „Dwa groszki”, bo na okładce są jakieś dwa twory przypominające właśnie zielone groszki. Pierwszy raz podpisałem zawodową umowę wydawniczą, z procentem od zysku ze sprzedaży, a potem Lechowicz jak sobie popił, to wołał za mną na mieście: „Te, Biedrzycki, mam dla ciebie dwa złote czterdzieści tantiem” – chodziło mu o to, że tomik nie najlepiej się sprzedawał.   źródło opisu: http://free.art.pl/mlb/groszki.html źródło okładki: http://free.art.pl/mlb/groszki.html