Mirosław Nahacz – Osiem cztery

Istnieje pewien rodzaj prozy. Jego wyjątkowość polega mniej więcej na tym, że podczas lektury ma sie wrażenie, że niezostała napisana, ale ktoś komuś to podyktował. Po prostu czytając słyszy się głos. (…) Tak właśnie wygląda przypadek Mirosława Nahacza.