Monika Ładoń – Zamieranie prozy

Publikacja gromadzi szkice dotyczące polskiej oraz światowej prozy XX i XXI wieku. Bogaty materiał poddawany jest wszechstronnym analizom. Odmienne poetyki i style dziewięciu prezentowanych pisarzy, jak również zróżnicowane „sztuki interpretacji” autorów zebranych artykułów spaja tytułowe „zamieranie”. W metaforze tej tkwi potencjał tropienia trudno uchwytnej linii między życiem a śmiercią, odsłonienia jej niuansów i wieloznaczności. Książka dzieli się na 3 części zatytułowane Opowieść, Starość i Żywioł. W pierwszej najwyraźniej uwidocznił się paradoks „żywotności śmierci”, którą zasilają właśnie narracje – G. Morcinka, F. Kafki i J. Dehnela. Z kolei w części dotyczącej starości znalazły się odmienne – genderowe i autobiograficzne – ujęcia zagadnienia (tutaj egzemplifikację stanowią utwory M. Rodziewiczówny, J. Andrzejewskiego, P. Rotha, J. Améry’ego). Zamyka publikację motyw żywiołów: wody, powietrza i ziemi, który staje się narzędziem lektury tekstów M. Hłaski, W. Odojewskiego i A. Stasiuka. Książka skierowana jest przede wszystkim do czytelników zainteresowanych literaturą polską i powszechną, zwłaszcza literaturoznawców, historyków, antropologów, studentów i uczniów szkół średnich. Tematyka publikacji, związana z jednocześnie trudnymi i powszechnymi doświadczeniami zamierania, cierpienia czy starości, znacząco poszerza grono potencjalnych czytelników o wszystkich tych, którzy ciekawi są literackich strategii pisania o „okolicach śmierci”.   źródło opisu: https://wydawnictwo.us.edu.pl/node/3991 źródło okładki: https://wydawnictwo.us.edu.pl/node/3991