Norbert Ohler – Życie pielgrzymów w średniowieczu. Między modlitwą a przygodą

Ludzie zdrowi, chorzy, ubodzy i bogaci, zdesperowani i szczęśliwi podróżowali w średniowieczu po to, by w świętych miejscach błagać o ratunek, odpokutować przewinienie lub wyrazić swoją wdzięczność. Cała Europa Zachodnia pokryta była siecią dróg, na których miliony pielgrzymów dzieliły trudy i niebezpieczeństwa z wędrującymi studentami, kupcami i innymi podróżnymi. Cierpieli głód i pragnienie, znosili chłód i upał, złośliwość przewoźników, oszustwa gospodarzy i włóczęgów. W drodze do Jerozolimy, Rzymu lub Santiago de Compostela, do Akwizgranu, Canterbury czy Einsiedeln mężczyźni i kobiety łączyli się z ludźmi, którzy od tej pory dzielili ich losy i cierpienia. Wielu osobom pielgrzymka pozwalała uciec od nudy codzienności lub rozejrzeć się w innym miejscu za lepszymi warunkami życia. Podobnie jak artyści, misjonarze i naukowcy, średniowieczni pielgrzymi przyczynili się do rozwoju tych wspólnych dla Europy Zachodniej cech kultury, które do dzisiaj odciskają swoje piętno na obliczu państw pomiędzy Islandią i Sycylią, Dublinem i Krakowem. Pielgrzymki właściwe są wielu religiom: muzułmanin jest nawet zobowiązany raz w życiu odwiedzić święte miasto Mekkę. Dla chrześcijan, muzułmanów, hindusów pielgrzymka oznacza trwający przez pewien czas stan wyjątkowy, opuszczenie ojczyzny, wyruszenie w obce strony. Książka ta omawia przede wszystkim pielgrzymki świata zachodniego.   źródło opisu: Okładka książki.