Pieter Frans Thomése – Cień mojego dziecka

„Kobietę, która pochowała męża, nazywa się wdową, mężczyznę, który stracił żonę – wdowcem. Dziecko bez rodziców jest sierotą. A jak nazwać ojca i matkę, którym zmarło dziecko?”

Po śmierci córeczki Isy P.F. Thomése znalazł się w przepełnionych ciszą pokojach, pośród niedoświadczonych słów, które dopiero musiał się nauczyć pisać. Cień mojego dziecka jest przejmującą relacją z tego poszukiwania słów. Całe życie zostaje wywrócone do góry nogami, każde znaczenie musi na nowo zostać znalezione. „Jeśli ona gdzieś jeszcze jest, to w języku”.
Cień mojego dziecka to hołd złożony zmarłej córce, deklaracja miłości, piękna elegia i jednocześnie studium żałoby. To próba znalezienia odpowiedzi na pytanie, jak wrócić do życia, gdy wydaje się nam, że cudza śmierć nam je odebrała.

„Określenia 'przejmujący’ i 'rozdzierający serce’ są niewystarczające. Cień mojego dziecka wznosi się ponad to, co przejmujące i co rozdziera serce; nadaje kształt czemuś, co jest nie do zniesienia, czego nie można odwrócić”.
Joost Zwagerman

„Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek jakikolwiek inny tekst bardziej mnie wzruszył”.
L.H. Wiener

„…wspaniałe, przejmujące fragmenty o stracie…”
Tonnus Oosterhoff   źródło opisu: Wydawnictwo Czarne, 2011 źródło okładki: http://www.czarne.com.pl/