Piotr Kępiński – Bez stempla. Opowieści o wierszach

Bez stempla Piotra Kępińskiego. Przyznam, że dawno nie czytałem książki krytycznoliterackiej, która byłaby napisana z takim nerwem i zaangażowaniem. Kępiński nie tylko czyta wiersze – a czyni to wdzięcznie i inteligentnie. On je przeżywa: wyrusza z nimi w podróż, przymierza do własnych przeżyć i doświadczeń, odnajduje w nich klucze do wielu sytuacji, które wydawałyby się nie mieć z poezją nic wspólnego (mały bazar w Kuźnicy Białostockiej, amsterdamski kataryniarz wyciągający z kieszeni jakieś papiery). Interpretuje wiersze jakby oddychał – sam zresztą zwraca się ku tym poetom, którzy „piszą jakby oddychali”, jak brzmi tytuł jednego ze szkiców. W efekcie otrzymujemy krytykę żywą i zawsze w ruchu, bo kolejne lektury nakładają się na kolejne fragmenty egzystencji, ta zaś nie daje się unieruchomić w żadnej formule, w żadnym zaklęciu. Ujmuje sposób, w jaki Piotr Kępiński już w punkcie wyjścia odrzuca wszelakie krytycznoliterackie kategoryzacje („stemple”) i nie ulega pokusom wielkich syntez czy programów. Lektura jego tekstów to doświadczenie wyjątkowości każdego autora i indywidualnego charakteru każdego wiersza. W tych błyskotliwie napisanych szkicach odnajdziemy nie tylko wyjaśnienie wiersza – choć to odnajdziemy również – lecz także zachętę do kolejnych lektur i odkrywania poezji po swojemu. A można wierzyć Kępińskiemu: jest co odkrywać, jest po co wracać do wierszy, które wydają nam się dobrze znane. Miłej lektury.
Jacek Gutorow   źródło opisu: http://biuroliterackie.pl/sklep/szczegoly.php?cid=b7_027