praca zbiorowa – Kościół Bielański

W 2004 r. minęło sto lat od czasu, kiedy furtę bielańskiego eremu opuścili
trzej ostatni kameduli, wywiezieni z rozkazu zaborcy do klasztoru w Nowym
Mieście. Czy – spoglądając po raz ostatni na klasztorną furtę, którą
niegdyś za młodu przekraczali z drżeniem serca, na rzędy białych domków, w
których upłynęło ich życie, na otoczone drzewami bielańskie wieże – byli
wtedy świadomi, że oto wraz z ich odjazdem kończy się dwu i pół wiekowa
historia kamedulskich Bielan? Czy zdawali sobie sprawę, że unoszą ze sobą
bezpowrotnie ostatnie okruchy wspomnień, równie kruchych, jak ludzkie
istnienie na tej ziemi? Zostały mury. Zostały rzędy białych domków,
zostały bielańskie wieże, jakby niższe, bo drzewa na Polkowskiej Górze
przez sto lat poszły w górę. O murach, o nich jest ta książka. Pisać o
nich łatwo, tym bardziej gdy szlak już przetarty przez poprzednich
badaczy. Trudniej pisać o tym, co nieuchwytne, o tym, co wymyka się
zamknięciu w materii słowa, a co było niewidzialnym fundamentem
fundamentów z kamienia. Czyż jednak sam klimat kamedulskich murów nie
zachęca nas, abyśmy oglądając to, co zostało, nie poprzestawali na
powierzchni i nie zechcieli pójść w głąb? W głąb historii i w głąb własnej
duszy? Niniejszy przewodnik pragnie pomóc Czytelnikowi w tej pierwszej
wędrówce – w głąb historii. Tę drugą – w głąb duszy – każdy musi odbyć sam.   źródło opisu: Matras źródło okładki: Matras