Przemysław Czapliński – Kamp. Antologia przekładów

Do lat sześćdziesiątych XX wieku kamp rozwijał się przede wszystkim dzięki subkulturze homoseksualnej, której członkowie wypracowali sobie kod smaku służący tajnemu porozumieniu. Znaki odmienności seksualnej były tu jednak uplątane w wielopoziomową grę, która czyniła z przekazu tożsamościowego tekst zakryty i zarazem jawny – tak bardzo ostentacyjny, że aż niewiarygodny. Więzią, która łączyła sprzeczne poziomy komunikacji i nadawała im spójność, była ironia; specyfika kampu wyrażała się w tym, że ironia wymierzona była zarówno w kulturę heteroseksualną, jak i w subkulturę homoseksualną. Ludycznie odgrywać heteroseksualne aspekty kultury dominującej z pozycji odmieńca i odmiennościowe aspekty kultury podporządkowanej z perspektywy dominującej – to właśnie znaczyło uprawiać kamp. W latach sześćdziesiątych ta dziwna estetyka tożsamości została przechwycona przez kulturę masową, zesterotypizowaną i pozbawioną politycznego ostrza. Kamp uznano za estetykę przesady. W nowym ujęciu, zaproponowanym przez Susan Sontag, kamp okazywał się rozwiązaniem stricte modernistycznego dylematu, który rządził wyborami artystów; od schyłku wieku XIX twórcy stali przed koniecznością wyboru między elitarnością i popularnością, między wartościami sztuki wysokiej i niskiej, między innowacją i konwencjonalnością. Kamp pozwalał mieć jedno i drugie: chwaląc wytwory sztuki niskiej, legitymizował „zły gust” kultury masowej, a zarazem podpowiadał chwyty, które umożliwiały indywidualne przetworzenie masowości. Rozwiązanie dylematu „wysokie – niskie” przybrało więc w przypadku kampu postać – sprzecznego – zdystansowanego zaangażowania w wytwory masowości.

SPIS TREŚCI

Podziękowania
Przemysław Czapliński, Kamp – gry antropologiczne
CZĘŚĆ I. DO KOGO NALEŻY KAMP
Sontag Susan, Notatki o Kampie
Andrew Britton, Po stronie interpretacji. Notatki przeciw kampowi
Richard Dyer, O kampowaniu, które trzyma nas przy życiu
Pamela Robertson, Jak się robi kamp feministyczny?
Andy Medhurst, Kamp
Mike Perkovich, Michaśki, kamp, cioty i literatura amerykańska
Robert F. Kiernan, Przedsiębiorstwo Kamp
David Bergman, Kamp
CZĘŚĆ II. KAMP – PRZEGINANIE KULTURY WYSOKIEJ
Mark Booth, Campe-toi! O genezie i definicjach kampu
Moe Meyer, Pod znakiem Wilde’a. Archeologia pozowania
Karl Keller, Kampowanie Whitmana
Robert F. Kiernan, Triumf fantazji
Gregory Woods, Kultura wysoka i wysoki kamp.
Przypadek Marcela Prousta
Gunter Erbe, Dandys nowoczesny
Patric Mauries, Drugi manifest kampu
III. KAMP, POP I EKONOMIA KULTURY MASOWEJ
Andrew Ross, Kamp: sposoby użycia
Sasha Torres, Kampowy krzyżowiec w pelerynie: Pop, kamp
i telewizyjny serial o Batmanie
Philip Core, Kampowe reguły
Chuck Kleinhans, Wyjmowane z kosza. Kamp i polityka parodii
Jürgen Bräulein, Jak kultura kampu dotarła do Niemiec
IV. KAMP – SZANSA INNEJ ANTROPOLOGII
Esther Newton, Wzorce ról
Judith Butler, Od „wnętrza” do performatywów płci
Eve Kosofsky Sedgwick, Wilde, Nietzsche i sentymentalne
związki z męskim ciałem
Moe Meyer, Dyskurs Kampu. Rewindykacja
Caryl Flinn, Śmierci kampu
George Piggford, „Kim jest ta dziewczyna?” Annie Lenox,
„Orlando” Virginii Woolf i kampowa androginia kobieca
Philipe Cardon, Recepta na Odmieńca albo maszyna do
(de)konstrukcji tożsamości
Anna Mizerka, Kamp po polsku
Kalendarium kampu
Mały słownik kampowych organizacji, osób i pojęć
Biogramy autorów
Bibliografia po(d)ręczna kampu
Indeks rzeczowy
Indeks nazwisk
Dziesięć najbardziej kampowych filmów/
powieści/ postaci/ budowli   źródło opisu: http://www.universitas.com.pl/ źródło okładki: http://www.universitas.com.pl/