– Przygody Dzielnego Marynarza

„Na szczęście zabraliśmy ze sobą do chatki dwie strzelby, aby nie zmokły na śniegu. Obie były naładowane i postanowiłem wystrzelić zaraz, zanim coś zdoła zaniepokoić niedźwiedzia. Gdybym naprzód obudził mych towarzyszy, pewien hałas, jaki by uczynili rozmawiając, odstraszyłby go i stracilibyśmy w ten sposób i zwierzynę, i zapasy.
Gdy znów wysunąłem głowę na zewnątrz, niedźwiedź stał wciąż nad łodzią. Klęknąłem i złożyłem się do strzału, gdy mnie dojrzał. Na szczęście był po drugiej stronie łodzi, ale gdy tylko mnie zauważył, zaczął powoli iść na mnie.
– Strzelać między oczy – pomyślałem.
I zanim zdołał posunąć się jeszcze kilka kroków, wypaliłem. Huk wystrzału, ryk bólu i wściekłości, który wydał niedźwiedź, zbudził momentalnie mych towarzyszy. Zerwali się, nie mogąc zrozumieć, co się stało. Zraniony niedźwiedź padł, ale podniósł się zaraz, starając się dopaść mnie.
– Niedźwiedź! – krzyknąłem. – Ratunku!