Rabindranath Tagore – Poczta

Chory chłopiec Omol ogląda świat z perspektywy okna pokoju, z którego nie może wychodzić. Swoją otwartością, miłością i przyjaznym stosunkiem do ludzi – przywołuje ich do siebie. W odosobnieniu nie jest nawet przez chwilę samotny. Rozmawiając z mieszkańcami miasteczka pozwala im odkrywać w sobie uczucia, których nie znali. Omol czeka na list od Króla – symbolu najwyższego autorytetu, może Boga? Marzy, że nowo otwarta poczta ułatwi wszystkim komunikowanie się i porozumienie, zbliży nawet tych, których dzielą rozmaite bariery. (…) Jest to zrealizowana w prostej stylistyce, z galerią różnorodnych postaci filozoficzna baśń w doskonałym przekładzie z języka oryginału, bengali, którym posługiwał się Rabindranath Tagore (1861-1941) – indyjski poeta, pisarz, filozof, także kompozytor i malarz, laureat Nagrody Nobla. Warto wspomnieć, że 18 lipca 1942 r. „Poczta” była wystawiana w Domu Sierot Janusza Korczaka, w warszawskim getcie. Chłopiec z zadziwiającą pogodą ducha znosi swój los i zaleconą przez lekarza kurację – gorzkie lekarstwo i dobra rada, im trudniej je przełknąć, tym lepiej skutkują. W ostatnich chwilach towarzyszy Omolowi dziewczynka o imieniu Szudha, co znaczy Ambrozja, z greckiego: nieśmiertelność. Odchodzący do wieczności chłopiec pozostawia po sobie to co nieśmiertelne – miłość, przyjaźń, dobro, które wniósł do świata.   źródło opisu: www.e-teatr.pl źródło okładki: zdjęcie autorskie