Raymond Queneau – Pierrot mon ami

Pierrot mon ami (1942) jest ludyczną, podmiejską epopeją, gdzie humor, sarkazm i ironia podszyte są nutą melancholii. Tytuł nawiązuje do słów znanej piosenki, zaś tytułowy bohater wpisuje się w bogatą tradycję francuskich Pierrotów, księżycowych marzycieli i nieszczęśliwych kochanków, zawieszonych w pół drogi pomiędzy rzeczywistością a fantasmagorią. Pogoń za rozwiązaniem niby kryminalnej zagadki przeradza się w metafizyczną pogoń za utraconym ładem. Ta z pozoru detektywistyczna powieść, podobnie jak wszystkie inne książki Queneau, napisana jest przewrotnym szyfrem, podlega formalnym, choć trudno zauważalnym rygorom. Pozostaje przy tym lekturą zabawną i atrakcyjną, właściwie dla każdego, podobnie jak ćwiczenia stylistyczne (1947) czy Zazie w metrze (1959) książki, które przyniosły pisarzowi sławę. Niemal wszystkie utwory Queneau są wyrazem pasji do eksperymentowania, próbą zreformowania języka pisanego, zasilenia go strukturami i ortografią mowy potocznej. Toteż jego twórczość uznawana była (tylko częściowo słusznie) za nieprzekładalną z uwagi na liczne gry językowe, kalambury i fonetyczny zapis języka.