Russell Chamberlin – Źli papieże

Polityczne intrygi, niegodziwość, świątobliwość i głupota: od średniowiecznego fałszerstwa do krwawego kresu włoskiego renesansu.

Ujawnione nieznane, ciemne oblicze papiestwa.

Jan XII, który zginął z ręki męża swojej kochanki, Bonifacy VIII, którego zbrodnie uwiecznił Dante w „Boskiej komedii”, Urban VI, który narzekał, że zbyt słabo słychać krzyki torturowanych, Aleksander VI, ojciec Cesarego i Lukrecji Borgiów, i inni papieże, których żywoty zostały przedstawione w tej książce, dźwigali na swoich barkach ciężki obowiązek. Byli nie tylko duchowymi przywódcami Europy, ale także – za sprawą zuchwałego oszustwa – władcami ziemskimi walczącymi o panowanie nad rozległymi obszarami Włoch.

Ukazana tu frapująca historia papiestwa zaczyna się w połowie VIII wieku, kiedy to świat po raz pierwszy usłyszał o Donacji Konstantyna, dokumencie, zgodnie z którym papież miał być reprezentatnem Chrystusa na ziemi, naznaczonym przez samego Chrystusa: jego władza przewyższała władzę jakiegokolwiek innego ziemskiego monarchy, dawała mu moc nadawania tytułów królewskich, wszyscy zaś mianowani przez niego władcy stawali się jego poddanymi. Ten sfałszowany akt stał się w kolejnych wiekach dziejów papiestwa fundamentem zabiegów papieży o osiągnięcie i utrzymanie czysto ziemskiej, doczesnej władzy.

Oto historia siedmiu papieży: Jana XII (X wiek), Benedykta IX (XI wiek), Bonifacego VIII (XIII/XIV wiek), Urbana VI (XIV wiek), Aleksandra VI (XV/XVI wiek), Leona X (XVI wiek)i Klemensa VII (XVI wiek), a także biografie innych postaci, nie mniej ważnych dla dziejów Europy, jak Marozja, rzymska senatorka z X wieku, kochanka, matka i „tworzycielka” papieży. Każdy z tych następców świętego Piotra zapisał się w pamięci w niechlubny sposób: jedni zasłynęli z żądzy władzy, inni z równie katastrofalnego braku inicjatywy, jeszcze inni ze swych czysto ziemskich namiętności, których owocem było liczne potomstwo. Ich kariery ukazują fatalne skutki prób łączenia religii z polityką, których kulminacją stało się straszliwe Sacco di Roma – barbarzyńskie zniszczenie Wiecznego Miasta przez wojska cesarza Karola V w 1527 roku – oznaczające kres epoki.

Russel Chamberlin – autor kilkudziesięciu książek o historii i kulturze Europy, nagrodzony za swoje badania historyczne honorowym stopniem naukowym University of Surrey.   źródło opisu: [Wydawnictwo Amber, 2005] źródło okładki: www.racjonalista.pl