Stanisław Herakliusz Lubomirski – Ermida albo Królewna pasterska

W pisanej wierszem sielance Lubomirski podjął krytyczną analizę mitu arkadyjskiego. Za pasterskim „kostiumem” kryje się filozoficzny dyskurs o naturze człowieka i niemożności osiągnięcia przez ludzi prawdziwego szczęścia.

Stanisław Herakliusz Lubomirski (ur. 1642 w Rzeszowie, zm. 17 stycznia 1702 w Ujazdowie), polski magnat (książę, herbu Szreniawa bez Krzyża), podstoli koronny (1669), marszałek wielki koronny w latach 1676-1702, marszałek nadworny koronny 1673-1676, starosta spiski (do 1700); poeta tzw. baroku dworskiego (z powodu swojej erudycji literackiej zwany Polskim Salomonem), mecenas sztuki. W 1673 za obronę Spisza dostał propozycję objęcia korony węgierskiej, jednak jej nie przyjął.

Stronnik Michała Korybuta Wiśniowieckiego, należał do opozycji magnackiej spiskującej przeciw Janowi III Sobieskiemu. Gruntownie wykształcony, należał obok Wacława Potockiego do najwybitniejszych pisarzy polskich XVII wieku.   źródło opisu: Universitas, 2013 źródło okładki: Universitas, 2013