Stanisława Fleszarowa-Muskat – Czarny warkocz

Wybór opowiadań z różnych okresów życia i twórczości pisarki. Tytułowy Czarny warkocz – opowiadanie z 1983 roku – wspomnienie o matce, Ormiance, którą charakteryzował długi czarny warkocz. Tenże warkocz posłuży do pełnego rozrzewnienia, miłości i tęsknoty słowa o matce, domu rodzinnym, dzieciństwie i młodości pisarki.

Fragment powieści:
Stali już na podwórzu wszyscy, Izaak Prinz z rodziną i Pinkas Prinz z rodziną, obydwaj bracia z firmy Izaak Prinz i Synowie „Polski Kilim”. W rękach trzymali małe tobołki, a przed nimi stało dwóch esesmanów z automatami na brzuchach.
Wyczyszczony metal lśnił w słońcu jak cacko, jak ogromna zabawka – i wtedy stała się ta rzecz najgorsza, ta rzecz ostateczna: Moszele się roześmiał i wciąż zapatrzony w migotliwy metal na brzuchu esesmana ruszył ku niemu z wyciągniętymi rączkami, ufny i radosny, tak jak zawsze szedł do l u d z i.
– Jeszcze Helka nie zdołała krzyknąć, jeszcze Salka nie zdążyła pojąć, co się dzieje, a już Jasio oderwał się od matki i pobiegł za nim, tak samo ucieszony nadarzającą się zabawą. Małe podwórze domu Prinzów stało się nagle ogromne, biegli przez nie długo, przez nie kończący się czas oczekiwania, przez nie kończący się strach.
I nastąpiło to, co miało nastąpić; dwie serie, jedna po drugiej, i cisza po nich.