– Świątynia Sybilli i inne utwory

Nie dość jest chlubnym czynem wśród zaciszy słynąć
I nawą po uśpionym oceanie płynąć;
Kto w zapasy nie chodził z zawistną fortuna,
Tego szczęście zawodne zdradną błyszczy łuną.
W nieszczęściu człowiek swojej wielkości dowodzi,
A wielkość się narodów z wielkich ludzi rodzi.
Na kruchej lodu bryle ten się rząd sadowi,
Co w najemnym ramieniu siłę swą stanowi.
Lada szturmem zachwiany z owym drzewem padnie,
Którym żywotnym soków dzielny ruch nie władnie.
Ten tylko lud odważnie walczy i zwycięża,
Który za swe jestestwo ima się oręża;
Przygnieść go, lecz nie zdoła pożyć los przeciwny
I z grobu go podniesie sławy duch ożywiony.   źródło opisu: TAiWPN UNIVERSITAS