Tadeusz Kwiatkowski – Siedem zacnych grzechów głównych

„Dopiero teraz karczmarz doszedł przyczyny popłochu swego konkurenta. Ale było już za późno. Wyrósł przed nim potężny chłop, odziany w stary, skurzony habit, z kosturem w ręku i workiem na plecach. Był to brat Makary, sławny kwestarz, postrach przydrożnych karczem, beczka bez dna, łapikufel, któremu jeszcze nikt nie dorównał w mieleniu jęzorem i opróżnianiu antałków. Umiał przy tym tak łeb skołować, tak duszę opętać, tak wizjami niebieskiego edenu zachęcić, że biedny ten, kogo nawiedził w swym żebraczym obowiązku. Piwnica wnet zaświeciła pustkami i jeszcze ostatni grosz musiał wrzucić do przepastnego worka”   źródło opisu: Wydawnictwo Literackie, 1955 źródło okładki: zdjęcie autorskie