Tadeusz Różewicz – Poezje

Różewicz… odnajduje esencję liryki; ale – paradoksalnie – nie przez mnożenie tego, co w poezji ma być najbardziej poetyckie, lecz przeciwnie: sprowadzając poezję do sztuki wyboru z rzeczywistości, do sztuki spojrzenia na rzeczywistość… Różewicz strąca poezję na ziemię i, zarazem, przywraca jej inne, klasyczniejsze powołanie: nie – dostrzeganie w rzeczach tego, co je przerasta, a tego, co z ich stosunku – wzrusza.   źródło opisu: Dolnośląskie, 1987 źródło okładki: zdjęcie autorskie