Teodor Parnicki – Koła na piasku

Wszyscy jesteśmy w jakiś sposób „mieszańcami”, możemy co najwyżej nie przyjmować tego do wiadomości (…) ale nie wszyscy musimy szukać w tym przesłanek upośledzenia. Bo zagadnienie „mieszańca”, centralne zagadnienie prozy Parnickiego, zaczyna się w tym dopiero momencie, kiedy świadomość „nieczystości” wiąże się z poczuciem niepełnowartościowości, kiedy świadomość ta staje się obiektem buntu, buntu przeciw sobie samemu, buntu przeciw głupcom, którzy na tej zasadzie budują fałszywe hierarchie wartości. (…) Dla Parnickiego zjawisko tego rodzaju jest jedną z głównych siła napędowych historii, zwłaszcza historii kultury duchowej, wierzeń, przekonań, moralności, obyczajów.
Włodzimierz Maciąg, „Twórczość”, nr 2 z II 67   źródło opisu: PAX, 1989 (tekst z okładki) źródło okładki: Zdjęcie autorskie