Teresa Jadwiga Papi – Syn Kmiecy

Pochmurny był to dzień, jeden z tych dni słotnych, dżdżystych, w których serce ze smutku obumiera. Nad ziemią rozciągało się szare, jednostajne niebo, a na jego tle ponurem snuły się chmury ciemniejsze, — lekkie, pierzchliwe, kształtem do ludzi podobne, niby dusze pokutne, w szare, mgliste szaty odziane… Na czarnej, wilgotnej ziemi widniały tu i owdzie ślady zimy, gdyż śniegi nie wszędzie jeszcze stopniały, tu i owdzie stały wielkie kałuże wody mętnej, błotnej. Drogą, ciągnącą się między tymi polami żałobnemi, toczyła się z wolna kolasa, w cztery konie zaprzężona; konie były widocznie zmęczone długą podróżą, a woźnica drzemał na koźle.
Czasami w oknie karety ukazywała się blada twarz młodej kobiety, a obok niej głowa wieśniaczki w czepcu białym, szeroką falbaną oszytym. Obie patrzały smutnie na pola zaorane. Cicho było dokoła. Jedynemi głosy, jakie dochodziły był szum wichru, co gnał chmury po niebie, lub głuche stąpanie koni i turkot kół… Naraz krzyk   źródło opisu: Inpingo, 2012 źródło okładki: http://ebookpoint.pl/ksiazki/szlachetne-serca-tere…»