Teresa Lubkiewicz-Urbanowicz – Boża podszewka 2

Dalsze, powojenne losy Maryśki i Gieniusi, opowiedziane na tle dziejów rodziny Jurewiczów, podzielonej między dwie ojczyzny. Schorowana Maryśka, zdana na łaskę braci, byłej służby i sowieckiej medycyny, żyje nadzieją wyjazdu do Polski, do córki. Gieniusia tymczasem, zajęta budowaniem nowego życia i pierwszymi miłościami, z wolna zapomina o matce. Lubisz tańczyća pyta Maryśka. zatańcz ze mną walczyka! Ach pani, mileńka wzbrania się zmieszana dziewczyna, ale podchodzi posłusznie. Tańcz! I raz dwa trzy! I raz dwa trzy! obraca nią Maryśka. I w prawo! I w lewo! I kółeczko! Dźwięczą szklane paciorki na szyi dziewczyny. Tańczy bez uśmiechu, sztywno. Boisz sięa Stasia kiwa potakująco głową. Maryśka puszcza ją i kręci się sama. Nagle trzask. Na gliniany tok wypada jej z kieszeni okrągłe, jarmarczne lusterko i rozsypuje się na kawałki. O Boże! woła Maryśka. Nieszczęście! Stasiu prosi obejmij mnie! Ratuj! Jak, pania Jaka Może sklei sięa Może… może… Maryśka zbiera z toku odłamki szkła. Co będziea Nie ma już mojej Gieni. Stasia obejmuje ją i tak trwają, głowa przy głowie. I zostać ciężko, i iść nie ma gdzie wyrzeka, kiwając się, Maryśka. Stasia kolebie się razem z nią. Pani, poprawi się pociesza. Pobóż się! Dalibóg! bije się w piersi dziewczyna.