Torill Thorup – Podcięte skrzydła

Inga nie słyszała, kiedy Gudrun przyszła. Ta postawna kobieta stała pochylona nad nią i blisko przysunęła twarz do jej twarzy. Jedyne, co Inga widziała, to szare, złe oczy, które się w nią wpatrywały. Kłębiła się w nich uwięziona nienawiść i wściekłość.
– Czego chcesz? – Inga sama słyszała, że jej głos brzmi niepewnie, ale musiała coś powiedzieć, żeby przerwać przerażające milczenie.
Gudrun nie odpowiedziała, tylko odchyliła się do tyłu i obserwowała macochę pogardliwie.
Ingę drażniła i niepokoiła ta cisza. Co Gudrun chciała osiągnąć, strasząc ją w ten sposób? Dlaczego nic nie mówi, zwykle przecież nie jest oszczędna w słowach?
Wreszcie Gudrun drgnęła. W jednej ręce trzymała pęk kluczy.
– Ze względu na ciebie mam nadzieję, Ingo? – zaczęła powoli, lecz zamilkła. Podniosła klucze do góry, żeby Inga mogła je zobaczyć, a także usłyszeć ich złowieszczy brzęk. Klucze dyndały przed jej oczami. Gudrun uczyniła szybki ruch ręką i zamknęła je w garści. – Mam wielką nadzieję – powtórzyła z nienawiścią – że to dziecko ojca nosisz w brzuchu!