Umberto Eco – Diariusz najmniejszy

Czy Biblia miałaby szansę u współczesnego wydawcy?

„Muszę powiedzieć, że na początku lektury i po pierwszych stu stronach byłem nastawiony entuzjastycznie do tego rękopisu. Akcja toczy się wartko, a przecież dzisiejszy czytelnik niczego więcej nie wymaga od tego rodzaju rozrywkowej pozycji. Mamy tu seks (i to w obfitości), cudzołóstwo, sodomię, zabójstwa, kazirodztwo, wojny, rzezie itd.”

Co by było, gdyby Sokrates wystartował w konkursie na kierownika katedry filozofii?

„Komisja uznała wybitne talenty spekulatywne i pedagogiczne kandydata, któremu trzech członków komisji zawdzięcza, według ich własnych słów, wiele informacji udzielonych osobiście. Jednak kandydat nie przedstawił żadnej publikacji. Z tego powodu nie może być brany pod uwagę w niniejszym konkursie”.

„Diariusz najmniejszy”, na który składają się błyskotliwe felietony pisane dla „L’Expresso”, to niezwykła żonglerka najrozmaitszymi formami literackim. Eco tworzy małe arcydzieła mające postać fikcyjnych recenzji, sfingowanych biografii, listów i rozpraw naukowych, parodii, mistyfikacji, wywiadów czy nawet radiowo-telewizyjnej transmisji z odkrycia Ameryki przez Kolumba.

„Umysłowość Umberto Eco – pisze Peter Bondanella, znawca jego twórczości – nie pozwala na oddzielenie potęgi intelektu od równie potężnej i przewrotnej siły dowcipu i parodii”.