– Upiór rodu Canterville’ów

Oscar Wilde, angielski pisarz tworzący w drugiej połowie XIX-tego wieku, kojarzony bywa głównie jako autor Portretu Doriana Graya, ekscentryczny artysta, „książę paradoks” i jeden z największych skandalistów purytańskiej epoki królowej Wiktorii. Spod jego pióra wyszły również salonowe komedie, symboliczne dramaty, a także opowieści grozy pisane a rebours – na wspak, jak określali to moderniści. Do tej ostatniej grupy należy właśnie Upiór rodu Canterville’ów.

Sir Simon świetnie zna się na swoim fachu. Straszy w Canterville Chase od przeszło trzystu lat i do tej pory wszystko szło jak z płatka. Ludzie umierali ze strachu, doznawali paraliżu, popełniali samobójstwa bądź doświadczali innych nieszczęść, gdy tylko objawiał im się pod jedną ze swych przerażających postaci. Teraz jednak sytuacja się zmienia…

Nowy właściciel zamku, amerykański minister, Hiram B. Otis, wręcza duchowi oleiste mazidło, by nasmarował łańcuchy, których hałas zakłóca sen jego rodzinie, a najmłodsze latorośle polityka, nieustraszeni bliźniacy, wręcz próbują dać zjawie nauczkę. Nie koniec na tym. Pierworodny syn Amerykanina zmywa, jak gdyby nigdy nic, plamę krwi lady Eleonory de Canterville, którego to śladu nikt nie był w stanie wyczyścić od wieków. W dodatku bezczelny młodzian używa do tego celu diabelskiego specyfiku, zwanego „super-wybielaczem plam Pinkertona”. Córka natomiast, na wieść o tym, jak zginął sir Simon – a zginął śmiercią głodową – wręcza mu kanapkę. Widmo popada w końcu w depresję i całkiem na miejscu byłoby stwierdzenie, że traci chęć do życia, gdyby nie fakt, iż od stuleci jest przecież martwy.   źródło opisu: http://www.kawerna.pl/recenzje/ksiazka/item/5968-o…(?) źródło okładki: https://owarinaiyume.wordpress.com/2012/02/11/wild…»