Wacław Buryła – Przypływy i odpływy

Zapyta ktoś: Po co znowu o miłości?…Czy to nie przesada?…Przecież na ten temat napisano już tak wiele. Czy nie szkoda czasu i papieru na pisanie kolejnego wiersza, na drukowanie kolejnej książki?…

Myślę, że temat miłości będzie istniał tak długo, jak długo będzie istniał człowiek. Nie wszyscy ludzie chcą (i potrafią) budować drogi, stadiony, mosty, domy, samochody, nie wszyscy ludzie potrafią uprawiać pole lub komponować symfonie, nie wszyscy potrafią pisać wiersze lub malować obrazy, ALE WSZYSCY CHCĄ KOCHAĆ. Sam człowiek nie wyobraża sobie życia bez kochania ? takie życie byłoby ramą bez obrazu, jałowym mijaniem dni i godzin. ?Każda miłość jest pierwsza…? (w pewnym sensie), jest jakby początkiem nowej epoki, nowego świata. Każda miłość jest odnajdywaniem jakiegoś raju. Każda miłość jest drogocenną perłą, której nie wolno wypuścić z rąk, której nie wolno zlekceważyć, zmarnować. Bo zabijając miłość człowiek zawsze zabija samego siebie, a jeżeli nie, to przynajmniej bardzo siebie porani.

Może zabrzmi to nieprawdopodobnie, ale człowiek potrzebuje doświadczenia samotności, dotknięcia pustki, odnalezienia jej w sobie, jakby odkrycia drugiego, nieznanego dna, które umożliwia zobaczenie własnej głębokości. Tylko człowiek, który doświadczył (boleśnie) własnej samotności, ?poparzył się? pustką, może zatęsknić: za Kimś, za Czymś…Tylko taki człowiek potrafi (i zechce) wyjść z ciasnego, martwego kręgu codzienności, z gęstwiny spraw i rzeczy, które jakże często stają się zwyczajnymi kajdanami?. Tylko taki człowiek potrafi rozpocząć poszukiwania. Takie doświadczenie to dobry moment, aby pojawiła się wiara – Bóg, aby pojawiła się miłość – człowiek, a więc aby życie nabrało sensu.

Po co żyć?

By wiedzieć,

widzieć,

być.

I kochać,

i być kochanym,

chociaż przez chwilę kochanym.

(Andrzej Zaniewski Cel)[1]   źródło opisu: http://wacburyla.plio.pl źródło okładki: http://wacburyla.plio.pl