Wadim Frołow – Co i jak…

Mama spojrzała w moją stronę. Zabiło mi serce, myślałem, że upadnę. Stałem w cieniu i pewnie źle mnie widziała… Potem odszedłem. Błąkałem się długo, łzy kapały bez ustanku i nigdy nie byłem tak nieszczęśliwy…
Godziny płynęły, stałem na moście, zapatrzony w głęboką i przezroczystą wodę, w której odbijały się światła dworca… Ktoś dotknął mego ramienia. Odwróciłem głowę i zobaczyłem wuja Jurę. Nawet nie bardzo byłem zdziwiony.
– Sasza, Sasza, a więc tu jesteś.
Milczałem, rozmyslając, że trzeba wracać do domu, do taty, Niureczki, szkoły, klubu sportowego… Że w sumie- trzeba żyć.
– Widziałeś ją, Sasza? – szepnął Cedr.
Skinąłem.
-Podszedłeś do niej?
– Nie.
– Jestś juz zupełnie dorosły – z zadumą i smutkiem powiedział wujek Jura, sięgając do swoich pięknych wąsów…
Nie jestem dorosły. Ale chyba rozumiem juz trochę, co i jak. Nie wszystko oczywiście, bo wszystkiego zapewne nie wiem nikt…